In september vorig jaar liepen we nog voor de tweede keer mee met ColSensation. Daar op dat podium stond ik mijn verhaal te vertellen aan zo’n 500 mensen. Ik wilde mensen inspireren met een positief verhaal, met een goed eind. Dat voelde als een onderdeel van de verwerking, een afsluiting van een periode. Een periode van een jaar lang ziek zijn en daarna nog een jaar lang opkrabbelen.

De twijfel

In september vorig jaar (2022) was mijn jaarlijkse check nog goed. Maar al snel daarna was daar toch de twijfel. Ik voel wat in mijn andere borst. Maar de foto was goed, de dokter vond die borst wel stug, maar er gingen geen alarmbellen af. Ik moet dit naast me neer leggen.

Het onderzoek

In maart toch aan de bel getrokken. Dit duurt nog te lang tot mijn volgende check, ik maakte me zorgen en kon het niet meer wegstoppen. Eenmaal bij de huisarts maakte zij direct een afspraak voor me bij het Erasmus. Zij voelde het ook.

Op 6 maart zat ik bij de oncologisch chirurg van 5 jaar geleden en zij voelde inderdaad dat de borst anders aanvoelde. Stug. Maar bij haar gingen niet direct de alarmbellen af. Ze vond het wel goed dat ik hiermee niet wachtte en aan de bel trok. Die dag kreeg ik een echo.

De echo gaf echter geen uitsluitsel. Ik moest me niet direct druk maken, want er zat nou eenmaal veel littekenweefsel (door de borstverkleining) en er waren veel cystes te zien. Maar ik werd op de wachtlijst gezet voor een MRI.

Op 23 maart kon ik terecht voor de MRI en een week later belde de dokter. Het was niet goed. Ze had vlekken gezien in mijn borst en oksel waar zij zich zorgen over maakte. Dit is zo’n dokter die je altijd gerust stelt, dus als zij dit zegt, weet ik genoeg. Al hoopte ik ergens natuurlijk ook nog op een wondertje.

Op 29 maart kreeg ik een biopt van mijn borst en een punctie van mijn lymfeklier in de oksel. Deze arts gaf aan dat ‘het gebied’ mijn hele borst besloeg. Dat leek mij niet heel goed nieuws. En toen weer wachten.

De uitslag

Op maandag 3 april hadden we weer een afspraak bij de oncologisch chirurg om de uitslag te bespreken van het biopt. Op van de zenuwen, met heel weinig nachtrust de afgelopen weken, zaten we daar in die wachtkamer. Eenmaal binnen, kwam daar direct het nieuws. Ik heb weer borstkanker.

Waar ik de vorige keer de Triple negatieve variant had (de agressieve vorm van borstkanker), heb ik nu de hormoongevoelige variant. Dat is de variant die de meeste vrouwen krijgen.

Ergens heb ik altijd gedacht dat het terug zou komen. Ook omdat me verteld is dat ik met die agressieve vorm altijd een verhoogde kans blijf houden dat ik ergens in mijn lichaam weer kanker kan krijgen en dus mijn hele leven lang onder controle blijf.

Nog even in spanning

De borstkanker is gelukkig goed te behandelen. Dat wordt chemo en een borstamputatie met daarna nog hormoontabletten. Een periode waar ik natuurlijk enorm tegenop zie, omdat ik inmiddels weet wat me te wachten staat. En weet wat chemo met je doet.

Maar voor nu zitten we nog in spanning. Op 11 april krijg ik een PET-scan om te kijken of ik uitzaaiingen heb. En hopelijk volgt daarna snel de uitslag.

Tegen Sterre hebben we het nieuws na de MRI al verteld, we willen haar er goed bij betrekken en altijd eerlijk alles vertellen. Maar Zoë vertellen we het pas als ik kan zeggen: ‘Mama is ziek, maar mama wordt beter’.